Roze Zaterdag en de oecumene
De meeste liedteksten die ik schrijf zijn bedoeld voor gebruik in de gemeente. Dat betekent dat veel verschillende mensen zich erin moeten kunnen vinden. Natuurlijk speelt mijn eigen overtuiging en mijn kijk op de eredienst een grote rol. Maar ik probeer steeds zo ruim mogelijk te formuleren.
Met één uitzondering: dit lied, de laatste van deze bundel, is voor ons! Al heel lang geleden heb ik de melodie van Die winter is verganghen gereserveerd voor een Roze Zaterdag lied. En dit is het resultaat. Voor wie niet weet wat Roze Zaterdag is: ieder jaar, meestal op de laatste zaterdag van juni treffen homo’s, lesbo’s, biseksuelen en transgenders elkaar, telkens in een andere stad in Nederland. Aan het begin van de dag is er een oecumenische viering, meestal in één van de grote kerken van de stad waar we te gast zijn.
Ik wilde een feestelijk lied schrijven, een loflied, een lied om mee te beginnen en de toon te zetten. Een lied waarin ruimte is voor iedereen. Er zijn immers in de viering op Roze Zaterdag zoveel mensen die zich buitengesloten voelen. Die lang geleden of heel recent buiten de gemeenschap gezet zijn. Zij zijn hier welkom. Voor hen is de kerk vaak met veel verdriet verbonden. Op Roze Zaterdag willen wij een vrolijke kerk zijn.
En we zijn een zichtbare en hoorbare kerk: laat iedereen ons horen op deze mooie dag. Wij verstoppen ons niet, daar is geen enkele reden voor. Wij vieren deze dag een feest dat voor iedereen te zien en te horen is. En waaraan iedereen mee mag doen.
Maar wat zijn wij onderling verschillend! Waar we vroeger vooral over homoseksualiteit spraken, gaat het nu in internationaal verband over LGBT-people: Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender people. Al deze groepen zijn op Roze Zaterdag present. En de variaties zijn nog veel groter. Hoewel sommige mensen (niet alleen hetero’s) een stereotype beeld van homo's en lesbo's hebben, zijn er grote verschillen. Kijk maar eens om je heen als je op Roze Zaterdag door de stad loopt. Natuurlijk zijn er de opzichtige types: leernichten, stoere potten, uitbundige travestieten, die ‘s avonds op het 8 uur journaal in beeld komen. Maar er zijn ook heel veel gewone mensen, in spijkerbroek en T-shirt, hand in hand lopend, sommigen achter de buggy met kind. En een roze ballon of zoiets aan die buggy, want velen dragen een roze of regenboogaccent op deze dag. In kerkelijk opzicht bestrijken we het hele spectrum: katholiek en protestant, van zwaar orthodox tot vrijzinnig, van evangelisch tot randkerkelijk. Op Roze Zaterdag zijn we één grote oecumene.
Nu ik dat allemaal in een liedtekst heb verwerkt, lijkt het resultaat veel breder toepasbaar dan alleen op Roze Zaterdag. Het is een lied geworden voor mensen die zich ondanks grote onderlinge verschillen met elkaar verbonden voelen. Veelkleurig als het leven. Het lied is inmiddels bij diverse gelegenheden met een oecumenisch karakter gebruikt. Ik kreeg zelfs een keer de vraag of bij een specifieke gelegenheid ‘dat oecumene lied van jou’ gebruikt mocht worden. Natuurlijk mocht dat en mag dat overal waar mensen zich verbonden weten. Veelkleurig als het leven.